پروانه كجا رفته اي از گل خبرت نيست ؟

رفتي و نگفتي كه چرا همسفرت نيست



رفتي و نديدي چه خزان بر سرش آورد

اي مدعي ِ دل! نشدي عاشق ِ همدرد



رفتي و نگفتي كه گلم تاب ندارد

پروانه نباشد هوس آب ندارد



از راز دلش جز تو بگو با كه بخواند ؟

هر لحظه گلت چشم براه ِ كه بماند ؟



از غربت ليلاي دلت هيچ نگفتي

در عشق تو مجنون شد و تو عشق نهفتي



در سوگ تو از گل شدنش شمع تراويد

خواب گل و پروانه ي بي فاجعه مي ديد



پرواز به اين گونه فقط قصه ي درد است

ماتم شده حال گل ِ پُر غمزه ي سرمست



بي واژه شده شعر بهاري كه نيامد

عمر خوشي ِ گل پی ِ اين غم به سر آمد



از درد مگو. . . گل شده پروانه ي پُر درد

رفتي و نديدي كه چه غم بر سرش آورد



يك لحظه ي با تو شده روياي محالش

پروانه شب و روز بكن گريه به حالش !